Μια πρώτη γνωριμία με τις βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής ιατρικής

Η ομοιοπαθητική θεραπευτική αποτελεί ένα θεραπευτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο συνολικά.
Προσεγγίζει , δηλαδή, τα προβλήματα ενός ανθρώπου, όχι ως τοπικές επιμέρους ενοχλήσεις, αλλά ως διαταραχές της συνολικής ισορροπίας ενός οργανισμού. O οργανισμός, κατά την ομοιοπαθητική ιατρική, λειτουργεί πάντα ως μία αδιαίρετη, αδιάσπαστη ενότητα σώματος-ψυχής-πνεύματος.

Αυτή η διαταραχή της συνολικής υγείας του ανθρώπου θα εκφραστεί ως κάποια δυσλειτουργία σε κάποιο όργανο, ιστό ή λειτουργία στα οποία ο οργανισμός έχει μια προδιάθεση , είτε κληρονομική, είτε εμφανιζόμενη μέσα στη ζωή του ανθρώπου, μέσα από σωματικές καταπονήσεις, ψυχικές εντάσεις ή χρήση ισχυρών συμβατικών φαρμάκων.

Ως εκ τούτου, προκύπτει, πως ο σκοπός της ομοιοπαθητικής παρέμβασης είναι να αποκαταστήσει την ισορροπία στον οργανισμό αντιμετωπίζοντας την αιτία αυτής της διαταραχής και κατ΄ επέκταση να εξαλείψει τις επιμέρους ενοχλήσεις. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που η ομοιοπαθητική ιατρική προσφέρει μια σταθερότητα στο θεραπευτικό της αποτέλεσμα, μια σταθερότητα που δεν είναι φαρμακοεξαρτώμενη (όσο παίρνει κάποιος το φάρμακο να είναι καλά και όταν το διακόψει να υποτροπιάζει.

Ο στόχος της ομοιοπαθητικής θεραπείας είναι η ενίσχυση όλων εκείνων των αυτοθεραπευτικών δεξιοτήτων που κάθε οργανισμός κατέχει (και που στη θεωρία της καταγράφεται ως ζωτική δύναμη του οργανισμού ή πιο απλουστευμένα και κατανοητά θα μπορούσαμε, χρησιμοποιώντας πολλά εισαγωγικά, να το αναφέρουμε ως "ανοσοποιητικό σύστημα").

Σημαντική στην ομοιοπαθητική θεραπευτική είναι η ιδιαιτερότητα του κάθε οργανισμού είτε βρίσκεται στην κατάσταση της υγείας, είτε της αρρώστιας. Αφουγκραζόμενος αυτή την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, ο ομοιοπαθητικός γιατρός θα πρέπει να εξατομικεύσει την θεραπεία του.

Στην ομοιοπαθητική θεραπευτική αμφισβητείται η έννοια της αυτόνομης νοσολογικής οντότητας που ονομάζεται ασθένεια. Σχηματικά θα λέγαμε ότι σε αυτή την ιατρική δεν αναγνωρίζονται ασθένειες, αλλά ασθενείς. Δηλαδή, αν προσέλθουν 10 ασθενείς με έλκος του δωδεκαδακτύλου, θα λάβουν 10 διαφορετικές θεραπευτικές αγωγές αντίστοιχα.

Αυτή η απόλυτη εξατομίκευση γίνεται εύκολα εμφανής και στον ίδιο τον ασθενή κατά την εμπειρία της λήψης του ομοιοπαθητικού ιστορικού. Το ομοιοπαθητικό ιστορικό είναι ένα ενδελεχές ιστορικό στο οποίο ο γιατρός συλλέγει πληροφορίες, όχι μόνο όσον αφορά την παθολογία που ταλαιπωρεί τον ασθενή, αλλά και αυτές που αφορούν στις καθημερινές λειτουργίες του ανθρώπου (π.χ. διατροφή, ύπνος, θερμορύθμιση, εφίδρωση), στα στοιχεία της προσωπικότητας του, στις αλληλεπιδράσεις με άλλα άτομα του οικείου ή ευρύτερου περιβάλλοντος τους. Μετά από αυτή τη συνέντευξη (που ξεπερνάει τη μία ώρα) ο γιατρός είναι σε θέση να καταλήξει ποιο είναι το ομοιοπαθητικό φάρμακο που ενδείκνυται για τον συγκεκριμένο ασθενή.

Έτσι λοιπόν μέσα από την διαδικασία του ομοιοπαθητικού ιστορικού ο γιατρός προσπαθεί να αφουγκραστεί τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο κάθε ασθενής και να δώσει το φάρμακο που θα προκαλούσε την ίδια εικόνα προς αυτή του ασθενούς, αν δινόταν αυτό (το φάρμακο) σε κάποιον υγιή άνθρωπο. Δηλαδή, με άλλα λόγια ο ομοιοπαθητικός γιατρός ακολουθώντας τον νόμο των ομοίων, όπως διατυπώθηκε από τον Samuel Hahnemann (1755-1843), καλείται να δώσει το ένα και μοναδικό φάρμακο που ταιριάζει στον συγκεκριμένο ασθενή (Similimum). Η κλασική ομοιοπαθητική, άλλωστε, δεν πιστεύει στην χορήγηση πολλαπλών φαρμάκων ταυτόχρονα, αλλά θεωρεί ότι το φάρμακο που ταιριάζει στην διαταραχή της ισορροπίας του οργανισμού, την εκάστη χρονική στιγμή, είναι ένα και μόνο ένα.

Dr. Samuel Hahnemann

Ο δεύτερος βασικός νόμος που ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής διατύπωσε είναι αυτός των ελαχίστων δόσεων. Κατ’ αρχήν ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει πάντα φυσική προέλευση (είτε ορυκτή, είτε φυτική, είτε ζωική). Δεν υφίσταται καμία χημική επεξεργασία. Υπόκειται σε μια διπλή διαδικασία διαδοχικών δονήσεων και αραιώσεων, που ο Hahnemann ονομάζει δυναμοποίηση (αύξηση δηλαδή της θεραπευτικής δύναμης του ιάματος). Όσες πιο πολλές φορές υποστεί αυτή τη διαδικασία ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο, τόσο πιο ισχυρό είναι. Επειδή όμως το ένα σκέλος της διαδικασίας είναι οι αραιώσεις, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι τόσο πιο ισχυρό (πιο δυναμοποιημένο) όσο πιο μικρή είναι η ποσότητα της ουσίας που περιέχει. Αυτή η διαπίστωση παραπέμπει και στην ολοσχερή έλλειψη παρενεργειών των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, αλλά και άλλες φορές ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για την κριτική που δέχεται η ομοιοπαθητική ιατρική από την πλευρά των συμβατικών θεραπειών.

Κλείνοντας θα πρέπει να γίνει κατανοητό, τόσο από τους γιατρούς που ασκούν κάποια θεραπευτική (είτε είναι της κλασικής ιατρικής, είτε των ευρύτερων εναλλακτικών θεραπειών), όσο και από τους ασθενείς, ότι κάθε θεραπευτική έχει και όρια και ότι δεν υπάρχουν πανάκειες. Έτσι λοιπόν και στην ομοιοπαθητική θα ήταν αυθαίρετο να πούμε ότι μπορεί να θεραπεύσει όλες τις παθήσεις και να επαναφέρει στην υγεία οποιονδήποτε ασθενή. Η μεγάλη επιτυχία της ομοιοπαθητικής εντοπίζεται κυρίως στην λειτουργικές παθήσεις και όχι στις μόνιμες οργανικές βλάβες (πχ κίρρωση του ήπατος). Στην δεύτερη περίπτωση μπορεί να προσφέρει ανακούφιση των συμπτωμάτων, αλλά σε καμία περίπτωση ίαση.

Καλαβρουζιώτης Αλέξανδρος
Ιατρός (απόφοιτος Ιατρικής Αθηνών)
Απόφοιτος Ελληνικής Εταιρίας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής
Τηλέφωνο: 6932423530
Ε-mail: alexkalavrouziotis@hotmail.com

5:39 μ.μ.