Είμαι από τους τελευταίους που θα ισχυριζόμουνα ότι το Ελληνικό κράτος και η κοινωνία μας γενικότερα, δεν έχουν ανάγκη από σημαντικές και ριζικές αλλαγές (μεταρρυθμίσεις).
Όμως, κινδυνεύουμε να ευτελίσουμε μια τέτοια σοβαρή υπόθεση και αυτό γιατί συχνά γινόμαστε μάρτυρες μίας αναίτιας αναστάτωσης της ζωής πάρα πολλών συμπολιτών μας χωρίς παράλληλα να γίνεται αντιληπτό το κέρδος που θα προκύψει από τις διάφορες αλλαγές που εφαρμόστηκαν ή σχεδιάζονται να επιβληθούν στις κρατικές υπηρεσίες. Αν η κάθε μεταρρύθμιση δεν έχει επαρκή αιτιολόγηση ( στηριγμένη σε απλή λογική) δεν μπορεί να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις, παρά μόνο δυσλειτουργίες και σε αναστάτωση των πολιτών.
Πρόσφατο παράδειγμα τέτοιου είδους μεταρρύθμισης ήταν η προσπάθεια που έγινε μέσω νομοθετικής πρωτοβουλίας να υποβαθμιστούν οι νοσηλεύτριες διετούς εκπαίδευσης σε βοηθητικό προσωπικό ( χωρίς τον προσδιορισμό της νοσηλεύτριας) στο πλαίσιο της πολιτικής των κυβερνώντων για μία πιο «αξιοκρατική» λειτουργία του χώρου της υγείας. Έτσι, περισσότερο από το 50% του νοσηλευτικού προσωπικού που φροντίζουν τους ασθενείς στα νοσοκομεία μας, εκτελώντας τις εντολές των γιατρών, βοηθώντας στο δύσκολο έργο της εργαλειοδοσίας στα χειρουργεία, ξενυχτώντας δίπλα στους ασθενείς, στελεχώνοντας τα εξωτερικά ιατρεία κ.ο.κ., αυτό λοιπόν το προσωπικό - τις πολύτιμες «αδελφές» των πιο ηλικιωμένων πασχόντων- με την πραγματικά πολύχρονη και εξειδικευμένη εμπειρία τους, αυτές λοιπόν διάλεξαν οι μεταρρυθμιστές του Ελληνικού κράτους να τις υποβιβάσουν, να τις απαξιώσουν και να τους μειώσουν ακόμα περισσότερο τον ήδη υποβαθμισμένο μισθό τους, με μια αράδα γράμματα σ’ ένα σχέδιο νόμου που ετοίμαζαν χωρίς ανοικτή συζήτηση με όλους τους ενδιαφερόμενους.
Αν κάτι τέτοιο είχε υλοποιηθεί, τότε είναι βέβαιο ότι η παραγωγή νοσηλευτικού έργου θα συρρικνωνόταν και αυτό θα επηρέαζε εξαιρετικά αρνητικά την ποιότητα περίθαλψης των ασθενών, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν τόσες πολλές προσλήψεις προσωπικού με ανώτερη εκπαίδευση ώστε να αναλάβουν το έργο που δεν θα μπορούν πλέον να εκτελέσουν οι διετούς εκπαίδευσης νοσηλεύτριες. Επομένως, σε μια δύσκολη συγκυρία για τα νοσοκομεία, με την υποχρηματοδότηση και τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, θα προστίθετο, άνευ ουσιαστικού λόγου, ακόμα ένα λειτουργικό πρόβλημα.
Από την άλλη το εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό αισθάνεται το κράτος να κινείται απειλητικά με στόχο να του αναιρέσει τον τρόπο ζωής και εργασίας, ξαφνικά και χωρίς λόγο απαξιωτικά. Οι νοσηλεύτριες νοιώθουν να αντιμετωπίζονται όχι ως πολίτες άξιες σεβασμού, ούτε ως δημόσιοι λειτουργοί, αλλά ως να είναι απλά αντικείμενα, παίγνια σε παιχνίδια ανώνυμων ενδιαφερόμενων και στελεχών υπουργείων, υπό την υψηλή εποπτεία των πολιτικών εκπροσώπων της εκτελεστικής εξουσίας.
Αν η πολιτεία ήθελε να περιβάλει τον τίτλο της νοσηλεύτριας με περισσότερο κύρος ( και καθήκοντα), τι πιο απλό και λειτουργικό να προχωρήσει σταδιακά σε προλήψεις μόνο πτυχιούχων ΤΕΙ και ΑΕΙ, έτσι που σε εύλογο χρόνο, χωρίς κλυδωνισμούς να υλοποιήσει την αλλαγή που επιθυμεί. Παράλληλα δε να προβεί σε μειωμένες αριθμητικά προσλήψεις διετούς εκπαίδευσης βοηθών, αυτού του νέου ειδικού κλάδου που θέλει να δημιουργήσει. Μία τέτοια πρακτική λαμβάνει υπόψη της την υπάρχουσα κατάσταση και ακολουθεί την απλή λογική.
Δυστυχώς, η απόπειρα της συγκεκριμμένης μεταρρύθμισης έγινε ανορθόδοξα. Και επειδή στην Ελλάδα τίποτε δεν γίνεται τυχαία, όπως μπορεί να συμβεί π.χ. στην Γερμανία, διάβασα σε ειδησεογραφικά sites και ανακοινώσεις ότι πίσω από αυτόν τον συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό οίστρο βρίσκεται ο σύλλογος των νοσηλευτών Π.Ε. ( πανεπιστημιακής εκπαίδευσης), ο οποίος επειδή πρόσκειται κομματικά στο κυβερνητικό σχήμα, βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει τα στενά επαγγελματικά συμφέροντα των μελών του, με την ελπίδα ότι η υποβάθμιση των νοσηλευτριών διετούς εκπαίδευσης θα συνοδευόταν από περαιτέρω μείωση των γλισχρών μισθών τους, το δε περίσσευμα που θα προέκυπτε θα χρηματοδοτούσε μία αύξηση των μισθών των νοσηλευτριών τριετούς και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης!! Αν κάτι τέτοιο έχει ψήγματα αλήθειας, νομίζω ότι όσοι ασπάζονται ή προωθούν τέτοιου είδους επιλογές προσβάλουν το ήθος της νοσηλευτικής. Γιατί άλλο προσπαθώ να εξυψώσω και να βελτιώσω την επαγγελματική κατάσταση μου και άλλο κανιβαλίζω εις βάρος άλλων συναδέλφων και μάλιστα οικονομικά ασθενέστερων.
Νομίζω ότι από τόσα πολλά χρόνια μάχιμης ιατρικής δικαιούμαι να θεωρώ τις νοσηλεύτριες και νοσηλευτές, ανώτερης ή διετούς εκπαίδευσης, πολύτιμες συνεργάτιδες/τες. Η προσβολή που γίνεται στις μισές απ’ αυτές, είναι προσβολή για όλες και για μένα ως γιατρό.
Ας σκεφθούν οι ιθύνοντες το θέμα πιο ψύχραιμα. Η βιασύνη δεν είναι δείγμα αποφασιστικότητας. Η κοινωνική απαξία πολιτών δεν συμβαδίζει με την «πολιτική ευφυΐα», αν αυτή την ιδιότητα την θεωρούμε απαραίτητη προϋπόθεση για να ασκηθεί μία ωφέλιμη και δίκαιη διακυβέρνηση.
Ευάγγελος Φιλόπουλος
Πρόεδρος Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου